Na 22 jaar beëindigde ik mijn loopbaan in de zorg, waarvan ik het grootste deel als leidinggevende teams coachte en aanstuurde. Ik werkte onder andere in de psychogeriatrie, de psychiatrie en de TBS. Ook werkte ik met kinderen met een verstandelijke beperking en ernstige gedragsstoornissen. Zonder in te gaan op wat ik in zowel mijn privé- als professionele leven heb meegemaakt en gezien, durf ik te stellen dat ik de schaduw ken. Van de menselijke psyche én van de maatschappij.

Mijn hele leven heeft gedraaid om de vraag waarom mensen elkaar pijn doen. Mijn jeugd, mijn levenservaringen, mijn werk en zelfs mijn twee grote liefdes bleken puzzelstukken en sleutelfiguren te zijn om tot het antwoord te komen; “hurt people, hurt people” een bekende quote.

Iets zien, lezen of weten maakt nog niet dat je het ook echt begrijpt. Niemand doet een ander pijn omdat hij/zij dat leuk vindt. Ik was doodsbang van echte liefde en saboteerde dat waar ik kon. Dat is ook wat ik overal heb gezien. Ieder mens die een ander mens pijn doet schreeuwt om liefde. Tegelijkertijd is er een enorme angst dat niet te verdienen of (opnieuw) kwijt te raken.

Voor ernstig getraumatiseerde mensen kan weer liefde durven voelen angst oproepen ware het een kwestie van leven of dood.

Toen mijn hart weer open ging voelde ik hoe we als mensheid het gevoel van eenheid zijn verloren. Hoe ik voor acceptatie van een door de maatschappij gecreëerd verwrongen beeld had gestreden maar de mensen pijn had gedaan van wie ik hou (inclusief mijzelf). Toen pas, voelde ik dat ik die quote begreep. En hoe belangrijk het is dat wij weer terugkeren naar onze daadwerkelijke oorsprong: liefde.